“In het accordeonconcert van Mathilde Wantenaar dansen orkest en solist met elkaar, maar hoor je ook een droevige clown.
Veel fantasie is er niet voor nodig om tijdens het beluisteren van het kersverse accordeonconcert De verhalenverteller van Mathilde Wantenaar (1993), een zwart-witrolprent voor je te zien. Eentje die zich afspeelt in Parijs. Dat zat 'm in Wantenaars schrijfstijl, maar ook in de nostalgische klank en de zangerigheid van het instrument. Accordeonist Vincent van Amsterdam had de Nederlandse componiste om een concert gevraagd.
Bij Wantenaar was hij aan het juiste adres, ze kent het instrument van kindsbeen af, danste op de muziek van haar vader die jazzaccordeonist is. Van Amsterdam maakte van zijn performance een belevenis en is werkelijk de verhalenverteller uit de titel.
De wereldpremière was in december in Wenen bij het ORF Radio-Symphonieorchester Wien. In Nederland hield het Residentie Orkest onder leiding van chef Anja Bihlmaier het stuk smakelijk ten doop. En omdat in het Muziekgebouw iedere bezetting goed klinkt, kon er zo'n tachtig man op het podium zitten, zonder dat je akoestisch een draai om je oren kreeg.
Een hele tijd kent Wantenaars nieuweling een zoetelijke stemming. Dit kan weleens lang gaan duren, denkt de toehoorder. De buisklok achter in het orkest maakt de sfeer extra geheimzinnig. Dan opeens dansen solist en orkest met elkaar, en zit je te luisteren met een glimlach. Even makkelijk verdwijnt dat gevoel weer, en lijkt de accordeon een droevige clown te verbeelden. Wantenaar werkt op het gemoed, de muziek golft van het een naar het ander, van ruige improvisatie boven een fel strijkersritme, tot het zuchten van de trekzak. Na de pauze klonk de speeldoosjesmuziek van Stravinsky's Petroesjka. Maar wat je bijbleef was toch echt de nieuwe Wantenaar: een inventief en sober geschreven stuk voor een heerlijke avond uit.”
Frederike Berntsen, Het Parool, 18-03-2024.
Foto Festival Dag in de Branding | Fotograaf Wouter Vellekoop
“In Mathilde Wantenaar’s Accordeon Concerto, soloist and orchestra dance together, but you can also hear a sad clown.
You don’t need to use a lot of imagination to conjure up a black-and-white movie when listening to the brand-new Accordeon Concerto ‘the storyteller’ by Mathilde Wantenaar (1993). A movie set in Paris. That is due to Wantenaar’s language, but also to the nostalgic and lyrical quality of the instrument. Accordionist Vincent van Amsterdam had asked the Dutch composer to write a concerto.
He came to the right place. She has known the instrument well since childhood, dancing to the music of her father, who is a jazz-accordionist. Van Amsterdam turned his performance into an adventure and truly became the storyteller from the title.
The world premiere took place in December in Vienna, performed by the ORF Radio-Symphonieorchester Wien. In the Netherlands the Residentie Orkest baptized the piece. And because every configuration of musicians sounds good in the Muziekgebouw, it was possible to put eighty musicians on stage without overpowering the audience.
For a long while, Wantenaar’s newest lingers in a sweet mood. This could take a while, the listener thinks. The tubular bells at the back of the orchestra enhance the ominous atmosphere. Then suddenly soloist and orchestra start dancing together, and you listen with a smile. Just as quickly, this feeling disappears and the accordion seems to depict a sad clown. Wantenaar plays with your mood. The music moves from one thing to another, from rough improvisation above a fierce rhythm in the strings to the sighing of the accordion. After the break the music-box tones of Stravinsky’s Petrushka. But what really lingers is the new Wantenaar: an inventive and soberly-written piece for a wonderful night out.”
Translation by Jonas van Tol.
