“[Joyce] DiDonato coachte deze ochtend drie zangeressen, en deed dat onnavolgbaar. […] Het was intrigerend, onderhoudend en geestig. En ze gaf een fantastisch antwoord op de vraag van een jonge componist in de zaal, die wilde weten hoe je betekenisvolle muziek maakt. 'Vraag jezelf af wat je wilt vertellen met je muziek, en met wat voor gevoel je de luisteraars naar huis wilt sturen. Blijf jezelf, en raak ze, geef ze iets om van te genieten.'
Het was alsof componist Mathilde Wantenaar die woorden gehoord had. Diezelfde avond speelde het Residentie Orkest in het Muziekgebouw onder de uitstekende leiding van Anja Bihlmaier de Nederlandse première van haar Concert voor accordeon en orkest. Geschreven voor de virtuoze Vincent van Amsterdam, die het met grote overtuiging en met overduidelijk plezier uitvoerde. Wantenaar speelt heerlijk met de verwachtingen die je als luisteraar bij de accordeon hebt. Je verwachtte de hele tijd dat er ineens een zanger zou opkomen – uit Parijs of de Jordaan – die mee zou gaan zingen. Er was tango, en er was een melodie die zo uit een Franse operette van Messager of Hahn had kunnen komen.
Net als bij DiDonato was het intrigerend, geestig en onderhoudend. Wantenaars humor raakte je soms pardoes midden in de flanken als Van Amsterdam zijn instrument ineens ‘openrukte’ of er vermakelijke en harde dissonanten uit toverde. Of er gewoon een zuchtje loze lucht uit liet ontsnappen. Wantenaar schrijft heerlijk tactiele muziek, en voegt en passant onheilspellender laagjes toe. Die stille klok die boven het plotse en zachte einde klonk, sprak boekdelen. En nu niet in de la opbergen, programmeurs! Graag vaak laten spelen. Deze tijden verdienen een Wantenaar.”
Peter van der Lint, Trouw, 15-03-2024.
Foto Festival Dag in de Branding | Fotograaf Wouter Vellekoop
“[Joyce] DiDonato coached three singers this morning, and did so inimitably. It was intriguing, entertaining and funny. And she answered wonderfully when a young composer in the audience asked how to make meaningful music. ‘Ask yourself what story you want to tell with your music, with what feeling you want to send your audience home. Stay close to yourself, touch them, give them something to enjoy.’
It was as if composer Mathilde Wantenaar had heard those words. The same night, the Residentie Orkest in the Muziekgebouw, led by the excellent Anja Bihlmaier, played the Dutch premiere of her Concerto for Accordeon and Orchestra. Written for the virtuosic Vincent van Amsterdam, who played the piece with great conviction and evident joy. Wantenaar plays deliciously with the expectations of the audience when it thinks of the accordion. You continually expect a singer to appear – from Paris or de Jordaan – to join in. There was a tango, and a melody that sounded like it came directly from a French operetta by Massager or Hahn.
As with DiDonato, it was intriguing, funny and entertaining. Wantenaar’s humour hits you in the guts when Van Amsterdam suddenly yanks open his instrument or conjures up amusing, loud dissonances. Or when he simply allows a whiff of air to escape. Wantenaar writes delightfully tactile music, and in passing adds ominous layers. The silent bell floating over the soft ending speaks volumes. Programmers, do not leave this piece on the shelf. Please perform it more often. These times deserve a Wantenaar.”
Translation by Jonas van Tol.
